အသူရကာယ္ ေတးသြား

အေပြးမျမင္ေပမယ့္ အပင္ကိုတန္းသိလိုက္တယ္ ခင္ဗ်ားလည္းဆိုးေဆးမိထားတဲ့
အခြင့္အေရးပန္းတစ္ပြင့္ပဲ အပမွီေနတဲ့မ်က္လံုးနဲ႔ ျမင္ျမင္ရာကို အၾကည့္ေတြနဲ႔ထိုးခြဲ
ယဥ္ေက်းမႈငရဲတံခါးဟာ ဒီဘဝ ဒီေနရာမွာတင္ လွလွေလးပြင့္ေနတယ္
ဘဝအေပၚေႂကြက်ေနတဲ့ ဖရုသဝါစာေတြ စံဖို႔ခံေနရတာလား ခံဖို႔စံေနရတာလား
ပါးစပ္ထဲေရာက္လာတဲ့ ထမင္းလုတ္ေတြမွာ အၾကည့္ေတြခလုတ္တိုက္ေနတဲ့
ေပါင္တန္ျဖဴျဖဴညေနခင္းေတြမွာ လိင္စိတ္ႂကြေနတဲ့ ကဗ်ာေတြမွာ
ကုသိုလ္က ဘယ္ေလာက္သားလဲ အကုသိုလ္က ဘယ္ေလာက္သားလဲ
ဌါန္ကရိုဏ္းက်က်ရလာတဲ့ ဘဝေတြပါ  ‘ဆာ’လို႔ ‘ရွာ’ ေနရတဲ့ ဘဝေတြပါ
တစ္ေယာက္ရဲ႕အဝိဇၨာမွာ တစ္ေယာက္ရဲ႕ျပႆဒါးကိုထိုးစိုက္
ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ ယဥ္ယဥ္ေလး မိုက္လိုက္ၾကရံုေပါ့
လူဟာ တရားေတြနဲ႔ တြန္႔သြားလိုက္ တခါ အမွားေတြနဲ႔ တြန္႔သြားလိုက္ တခါ
ရလာတဲ့ဘဝအခါးမွာ လူလားေျမာက္ေနတဲ့ ဒုကၡေတြ ဗိသုကာဆန္တဲ့ငိုေႂကြးျခင္းေတြ
မေမွ်ာ္လင့္ပဲတိတ္သြားတဲ့ အေပ်ာ္ေတြနဲ႔ ေန႔ရိွသေရြ႕ ငရဲကိုပန္းတစ္ပြင့္လို ပန္ထားရတယ္
ေလတိုက္တိုင္း တေဖြးေဖြးလႈပ္ ေလတိုက္တိုင္း တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေႂကြ
တစ္ေန႔ေရႊ တစ္ေန႔ေငြနဲ႔ ရမက္ဝကၤဘာထဲ လြင့္ေနရတဲ့ တရားမဝင္ ေရာင္စံုပန္းပြင့္ေလးေတြပါ
ေခတ္ရဲ႕သံစဥ္အတိုင္း ခပ္ခ်ဥ္ခ်ဥ္ဆိုညာဥ္းေနရတဲ့ ျငီးေငြ႔ဖြယ္ အသစ္အဆန္းေတြပါ
ေလာဘတစ္ရစ္ ေမာဟတစ္ရစ္နဲ႔ ေငြေစာ္နံခန္းဆီးေနာက္ကြယ္က ဝဋ္ဆန္ဆန္ညေတြပါ
အဇၨိၽတၱထဲက တဆစ္ဆစ္ကိုက္ခဲေနတဲ့အနာေတြဟာ စိတ္ျငိမ္ေဆးေတြကိုမွ ေတာင့္တသတဲ့လား
ဒုကၡေတြနဲ႔နစ္ေနတဲ့ သံသရာၾကီးပါ
နည္းပညာအနယ္အႏွစ္ေတြနဲ႔နစ္ေနတဲ့ သံသရာၾကီးပါ
ကပ္သံုးပါးအားေကာင္းေနတဲ့ သံသရာၾကီးပါ
အျဖစ္/အပ်က္ေတြ ဦးတည္ရာမဲ့ေနတဲ့ သံသရာၾကီးပါ
စိတ္ရဲ႕အတက္/အက်မွာ ခႏၶာေတြဟာ ေသးသြားလိုက္ ၾကီးလာလိုက္နဲ႔
ရုပ္ကိုနာမ္ကမ်က္လွည့္ျပေနသလို တမ်ိဳးေလးၾကည့္ေကာင္းေနျပန္တယ္
တစ္ကိုယ္လံုး သခၤါရတက္တူးေတြနဲ႔ ေလာကၾကီးကေတာ့
အိုနာေသ ျမိဳ႕ရိုးေပၚက အႏၶဆိုတဲ့ ဝဋ္နာကံနာ အမိႈက္ေတြကို စိမ္းစိမ္းၾကီးစိုက္ၾကည့္ေနေလရဲ႕
‘ကယ္ၾကပါ’ ‘ကယ္ၾကပါ’ အသံေလးၾကားလို႔ထၾကည့္ေတာ့
မာယာဘံုအလြတ္ထဲမွာ ခင္ဗ်ားနဲ႔က်ဳပ္ အႏုမာနေဇာေတြနဲ႔ ေက်ာခ်င္းကပ္ျပီးေအာ္ေနတာ
                                                                                                
                                                                                                              ရဲရင့္လမင္း

အိပ္မက္ျမစ္မ်ား

အရိပ္ေတြကို ရပ္တန္႔ပစ္လိုက္ အဆိပ္ေတြေျခြခ်ေနတဲ့ ေလာကသစ္ပင္
ဒုကၡေျမထဲကၽြံဝင္ေနတဲ့ မႏုႆသစ္သီးေတြ
လွ်ပ္ေပၚဖို႔ ေလာ္လီဖို႔ သေႏၶကိုပ်ိဳးခဲ့ၾကတာလား
ခႏၶာနဲ႔ခႏၶာၾကား ဟေနတဲ့တံခါးမွာ စိတ္ရဲ႕ေစတသိတ္ဟာ မလြယ္ေပါက္
ႏူးညံံ့တဲ့လက္အစံုနဲ႔ ေျခဖ်ားေလးေထာက္လို႔ ဖြဖြေလးဝင္ခဲ့ပါ
ဆယ္ေက်ာ္သက္မ်က္ႏွာေပၚက ဆယ္ေက်ာ္သက္အိပ္မက္
ညဟာေဖ်ာက္ဆိပ္ၾကယ္ေတြနဲ႔ ပင္လယ္ဆီခရီးဆက္ေနတယ္
ျမစ္ေတြကိုအားနာလို႔တဲ့ ျမိဳ႔ေလးဟာကမ္းစပ္မွာတေငးတေမာ
ဘဝေတြကို တိုးတိုးေလးေဆးေၾကာေပးေနရွာတယ္
ျငီးေငြ႔လို႔ခ်ိဳးေကြ႔ေပးလိုက္ရတဲ႔ ကဗ်ာမို႔ လမ္းေဘးလြယ္အိတ္ထဲကဒဏ္ရာေတြကို
အုတ္ခံုေပၚကညေတြသာ ေတေလအမွတ္အသားနဲ႔ခံစားခြင့္ရိွပါေစ
အဆုတ္မေကာင္းသူေတြအတြက္ ေလာကဓံမႈတ္ေျပာင္းဝက
ကံၾကမၼာအေငြ႔အသက္ေလးတစ္ပြင့္ဟာ ေနအဝင္မွာေလႏွင္ရာတလြင့္လြင့္ အျပစ္ရိွသလို သူပြင့္ပါေစ
အသစ္ေတြကို ေစ်းမဆစ္ၾကပါနဲ႔ ငါတို႔ေတြဟာ အျဖစ္ေတြအတိုင္း ပ်က္ေနၾကရတာ
ခါးခ်င္လည္းခါးမယ္ မွားခ်င္လည္းမွားမယ္ အဲဒီအတြက္ ဘားဆိုင္ေတြမွာ ဘိုဆန္ဆန္ ငါတို႔တရားထိုင္ၾကတာေပါ့
တျဖိဳင္ျဖိဳင္နဲ႔ လည္သြားျပန္ျပီဥတုေတြ ပျခဳပ္ထဲကအျပံဳးေတြကို မာယာပေလြသံနဲ႔ဆြဲထုတ္
တျဖဳတ္ျဖဳတ္နဲ႔ေႂကြက်လာတဲ့ အခိုက္ဓာတ္ေတြကို ယဥ္ေက်းမႈအေဟာင္းေတြနဲ႔ ထုဆစ္
စိမ္လိုက္တိုင္း ဝင္သြားတဲ့က်င္းေတြဟာ စုန္လိုက္တိုင္းဆန္သြားတဲ့လမ္းေတြကို
အပိုအလိုမရိွ လွပ္လွပ္ေလး ဆယ္ယူသြားၾကျပန္ျပီ သယ္ယူသြားၾကျပန္ျပီ
အမ်ားအၾကိဳက္လိုက္မိလို႔ အျမိဳက္တရားနဲ႔ ေမ်ာမိသူေတြ အမိုက္တရားနဲ႔ ေဇာပိသူေတြ
အေမာကလည္းေဖာက္တယ္ ေတာကလည္းေမွာက္တယ္ စနက္တံျဖဳတ္လိုက္ေတာ့
ေသာကစနက္ပ္ေရွာ့ေတြကတဒိုင္းဒိုင္း ေမာဟလိႈင္းေတြကလည္း အျပိဳင္းျပိဳင္း
အေမွာင္ဟာ အလင္းေတြနဲ႔ ေျခဦးတည့္ရာ သူ႔အလိုလိုမိႈင္းသြားတယ္
ဟိုးမိုးေကာင္းကင္ေပၚက ေၾကာ့ေၾကာ့ေလးေမာ့ေနတဲ့ ၾကယ္ေလးေတြေရ
မင္းတို႔ေတြေသျပီးမွ ငါတို႔ေတြက လင္းရတာပါ
တကယ္လို႔မ်ား အိပ္မက္ေတြက အလိုမတူပဲရပ္တန္႔ေနမယ္ဆိုရင္ေတာင္
ျမစ္ေတြကေတာ့ သူ႔တရားနဲ႔သူ ျဖဴျဖဴစင္စင္စီးဆင္းေနၾကဦးမွာပါ
ကံပစ္ခ်ရာ သြားေနၾကရသူျခင္း အတူတူ ငါ့မွာေတာ့ ေျခဗလာနဲ႔
ရပ္တန္႔ျခင္းေျခသံကို ရိုးရိုးေလး ရွပ္တိုက္လို႔ ေပါ့ေပါ့ေလးႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါရေစ
                                                                                  
                                                                                           ရဲရင့္လမင္း

သစၥာတရားရဲ႕ခံတပ္မွာ ျပိဳက်ေနတဲ့တိမ္တိုက္ေတြ

ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရရင္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပြင့္ျပေနရတဲ့ ခပ္ပါးပါးဘဝေတြပါ
မျပံဳးႏိုင္ရွာဘူး အပူေရာင္ေတြလြင့္ေနတဲ့ ကမၻာၾကီး
သူ႔ရဲ႕ပါးတစ္ျခမ္းမွာ ဒုကၡေတြနဲ႔ျပာႏွမ္းေနျပီ
အေပါက္အျပဲေတြ အနာအဆာေတြ မိသားစုေတာ္လဲသံေတြနဲ႔
ေခတ္ဟာ စစ္ဆိုတဲ့အက္ဆစ္နဲ႔ အပတ္ခံထားရတယ္
ယမ္းေငြ႔တလူလူနဲ႔ ျငိမ္းခ်မ္းေရးကေရာ ဘယ္ဘူတာကိုေရာက္ျပီလဲ
လူမဆန္တဲ့လူေတြကပဲ လူေတြကိုကုန္ကူးေနၾကတာ
ကဗ်ာမဆန္တဲ့ကဗ်ာဆရာေတြကလည္း တေန႔ေန႔မွာ က်ဳပ္တို႔ကဗ်ာေတြကို
လူေတြလို ကုန္မကူးပါဘူးလို႔ ဘယ္သူေျပာႏိုင္လဲ
အႏုပညာဆိုတဲ့ပန္းအိုးေလးထဲ အတုနဲ႔အစစ္ဟာ
ခြဲျခားရခက္တဲ့ ခက္ဆစ္တစ္ခုအေနနဲ႔ ေခတ္ကိုယွဥ္ျပီးပြင့္တယ္
ေပါ့ပ္ကိုခ်စ္လို႔ ေရာ့ခ္ကိုျပစ္ထားခ့ဲၾကတာလား တကယ္ေတာ့
အေသြးအသားေတြက အသားစားငါးေတြရိွရာ စိတ္လိုလက္ရကူးခတ္ေနၾကတာ
လမ္းကိုလမ္းအတိုင္းေငးရတာ အသိတရားေတြအေမာေဖာက္လြန္းတယ္
အျဖဴကအျဖဴအတိုင္းေမွာင္တာ တရားပါတယ္လို႔ခင္ဗ်ားတို႔ေရာေတြးဖူးလား
တစ္ခုေတာ့ေမးခ်င္တယ္
ဘာသာစကားရဲ႕ေဒါက္တိုင္နဲ႔ေခတ္ကိုတည့္မတ္မလား
အႏုပညာဆိုတဲ့မာနနဲ႔ အရိွတရားေတြကိုသတ္ျပစ္လိုက္ၾကမလား
ကဗ်ာဟာကဗ်ာဆန္သြားတဲ့အခါ ကဗ်ာတံဆိပ္ေတာ့အကပ္ခံရမွာပါပဲ
ငါတို႔ေတြဟာ ငါတို႔ခ်စ္တဲ့ကမၻာၾကီးကို ငါတို႔ရဲ႕ရင္ဘတ္ေတြနဲ႔
ကုစားခြင့္ရထားၾကတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ မေမ့သင့္ပါဘူး
                                                                                                               
                                                                                  ရဲရင့္လမင္း