Tuesday 29 January 2013
သစၥာတရားရဲ႕ခံတပ္မွာ ျပိဳက်ေနတဲ့တိမ္တိုက္ေတြ
ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရရင္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပြင့္ျပေနရတဲ့ ခပ္ပါးပါးဘဝေတြပါ
မျပံဳးႏိုင္ရွာဘူး အပူေရာင္ေတြလြင့္ေနတဲ့ ကမၻာၾကီး
သူ႔ရဲ႕ပါးတစ္ျခမ္းမွာ ဒုကၡေတြနဲ႔ျပာႏွမ္းေနျပီ
အေပါက္အျပဲေတြ အနာအဆာေတြ မိသားစုေတာ္လဲသံေတြနဲ႔
ေခတ္ဟာ စစ္ဆိုတဲ့အက္ဆစ္နဲ႔ အပတ္ခံထားရတယ္
ယမ္းေငြ႔တလူလူနဲ႔ ျငိမ္းခ်မ္းေရးကေရာ ဘယ္ဘူတာကိုေရာက္ျပီလဲ
လူမဆန္တဲ့လူေတြကပဲ လူေတြကိုကုန္ကူးေနၾကတာ
ကဗ်ာမဆန္တဲ့ကဗ်ာဆရာေတြကလည္း တေန႔ေန႔မွာ က်ဳပ္တို႔ကဗ်ာေတြကို
လူေတြလို ကုန္မကူးပါဘူးလို႔ ဘယ္သူေျပာႏိုင္လဲ
အႏုပညာဆိုတဲ့ပန္းအိုးေလးထဲ အတုနဲ႔အစစ္ဟာ
ခြဲျခားရခက္တဲ့ ခက္ဆစ္တစ္ခုအေနနဲ႔ ေခတ္ကိုယွဥ္ျပီးပြင့္တယ္
ေပါ့ပ္ကိုခ်စ္လို႔ ေရာ့ခ္ကိုျပစ္ထားခ့ဲၾကတာလား တကယ္ေတာ့
အေသြးအသားေတြက အသားစားငါးေတြရိွရာ စိတ္လိုလက္ရကူးခတ္ေနၾကတာ
လမ္းကိုလမ္းအတိုင္းေငးရတာ အသိတရားေတြအေမာေဖာက္လြန္းတယ္
အျဖဴကအျဖဴအတိုင္းေမွာင္တာ တရားပါတယ္လို႔ခင္ဗ်ားတို႔ေရာေတြးဖူးလား
တစ္ခုေတာ့ေမးခ်င္တယ္
ဘာသာစကားရဲ႕ေဒါက္တိုင္နဲ႔ေခတ္ကိုတည့္မတ္မလား
အႏုပညာဆိုတဲ့မာနနဲ႔ အရိွတရားေတြကိုသတ္ျပစ္လိုက္ၾကမလား
ကဗ်ာဟာကဗ်ာဆန္သြားတဲ့အခါ ကဗ်ာတံဆိပ္ေတာ့အကပ္ခံရမွာပါပဲ
ငါတို႔ေတြဟာ ငါတို႔ခ်စ္တဲ့ကမၻာၾကီးကို ငါတို႔ရဲ႕ရင္ဘတ္ေတြနဲ႔
ကုစားခြင့္ရထားၾကတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ မေမ့သင့္ပါဘူး
ရဲရင့္လမင္း
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment