လူယဥ္ေက်းေတြေနတဲ့ ျမိဳ႕

ဒါ ဘယ္သူ႔ပေယာဂလဲ...
အဆင္မေျပမႈက နာတာရွည္ေရာဂါလို
ဘဝေပၚ အစြဲအလန္းၾကီးလြန္းလွ...
ေမတၱာတရားကလည္း နတ္ဝင္သည္ပါးစပ္က
စကားလံုးေတြလို...
ပူေဇာ္ရန္ အထူးခက္လွသည္ေပါ့
ေမာဟဆိုတဲ့ရဟတ္မွာ
ေသာကေတြကလည္း တစ္ပတ္...ျပီးတစ္ပတ္
သံသရာဆိုတဲ့ စက္သီး မရပ္ေသးသ၍ေလ
ဘဝဟာ...
အံေစာင္းမ်ားရာလား...!ေရတိမ္မွာ နစ္ခ်င္လို႔မရ
ဖြာရႈိက္လိုက္သမွ် အေငြ႔ေတြမွာ တစ္သားေမြးတစ္ေသြးလွ
ဖမ္းစုပ္ရန္ အထူးခက္လွသည္ေပါ့....
အခြံခ်ည္းသက္သက္ တိမ္ေတြရဲ႕ နံရံမွာ
ငါ့နာမည္ ေရးထိုးေပးၾကပါ....
ဒါ ဘယ္သူ႔ပေယာဂလဲ...
ႏွလံုးသားကို အပ္စိုက္ကုပါ
ဘဝကို အပ္စိုက္ကုပါ
ကမၻာၾကီးကို အပ္စိုက္ကုပါ
ဒဏ္ရာက တိုင္းေရးေဆးနဲ႔မတိုးေတာ့ဘူး....
အရိွတရားကို ျဖတ္လိုျဖတ္၊ညွပ္လိုညွပ္၊ကပ္လိုကပ္
လုပ္ခဲ့သူၾကီး....
အခုေတာ့ ဘဝကို ကဗ်ာဆိုတဲ့ နံရံမွာ
ခ်ိပ္လိုခ်ိပ္၊ဆြဲလိုဆြဲ
ေစာင္းလိုေစာင္း၊တည့္လိုတည့္...
ဟုတ္တယ္...ဟုတ္တယ္
ကံကၾကမၼာက ဆင္တစ္ဖက္၊ျမင္းတစ္ဖက္နဲ႔
အဲဒီ...အညတရေဆာင္းမွာ
ဒုကၡေတြ ႏွင္းမကြဲေသးဘူး.....
ဟုတ္တယ္...ဟုတ္တယ္
အရိုးေၾကေၾက၊အေရခမ္းခမ္း
အဲဒီ...အဝိဇၨာျမိဳ႕ရိုးမွာ
အတၱေတြ ဘံုၾကိဳးမျပတ္ေသးဘူး.....
ဟုတ္တယ္...ဟုတ္တယ္
အဲဒါ...နတ္ေဆာင္ဓား
ဓားအိမ္ထဲကေန ဆြဲမထုတ္လိုက္ပါနဲ႔
လူမသံုးလို႔ သံေခ်းေတြတက္ေနျပီ....
ဟုတ္တယ္....ဟုတ္တယ္
ၾကယ္ေတြကိုေငးရင္း ငတ္ခဲ့တဲ့ ညစာေတြအေၾကာင္း
ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္
လူယဥ္ေက်းေတြေနတဲ့ ျမိဳ႕ကေန ထုတ္လုပ္လိုက္ပါတယ္....
ဒါ.....ဘယ္သူ႔ပေရာဂလဲ...............!.....။            ။
                                                                            ရဲရင့္လမင္း