အဲဒီအေတြးေတြကို ရုိက္ခြဲျပီးရင္ ရတုသံေတြညံေနတဲ့ အဲဒီဘ၀ေတြကို ေမာ့ေသာက္ပစ္လိုက္

ေျခရာမပ်က္ လက္ရာမပ်က္ ေျခာက္ကပ္ကပ္ဘ၀ေတြဟာ
ဒုကၡပံုစံခြက္ထဲ ျပဳတ္က်လာခဲ့တယ္
အံ၀ွက္ထဲကၾကယ္ေတြကေရာ ဘယ္အခ်ိန္မွာမီးထေတာက္မလဲ
လူျပတ္တဲ့လမ္းမွာ လမ္းသလားရတာ ေလာကၾကီးေရ ခင္ဗ်ားကိုေတာ့အားနာတယ္
ေခတ္အေပၚတြဲေလာင္းက်ေနတဲ့ ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းဟာ
အဲဒီေခတ္ကို အံတုဖို႔ ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ ဘယ္ႏွစ္ခါ ရိုးသားေပးေနရမလဲ
ေခတ္ၾကီးရဲ႕အလွမ္းက်ယ္မႈထဲ အလယ္လပ္ေနရတဲ့ ဘ၀ေတြ
ပတ္စာမျပည့္တဲ့ဗံုေလးေတြလို ေလ်ာ့ရဲရဲ အက္သံလိုက္ေနရတဲ့ ဘ၀ေတြ
ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစု ဆိုင္း၀ိုင္းၾကီးထဲ အိုးနင္းခြက္နင္း ဒုကၡပတၱလားတီးေနရတဲ့ ဘ၀ေတြ
အေမွာက္ေမွာက္အမွားမွား အေၾကာက္တရားထြန္းကားရာအရပ္မွာ
ခိုျဖဴေတြပ်ံသန္းသလို ခိုျပာေတြလည္းပ်ံသန္းတယ္
သိုးျဖဴေတြက်က္စားသလို သိုးမဲေတြလည္းေမြ႔ေလ်ာ္တယ္
အျမီးနဲ႔မလြတ္လို႔ တစ္ကြက္ျပီးတစ္ကြက္ ေရႊ႕ေပးလိုက္ရတဲ့ စားက်က္ေတြ
အေမာက္နဲ႔မလြတ္လို႔ တစ္ကန္႔ျပီးတစ္ကန္႔ လွပ္ေပးလိုက္ရတဲ့ ေျမရိုင္းေတြ
ခင္ဗ်ားတို႔ သူေ႒းေတြဆိုတာ အတၱေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ ခ်ိဳင့္ဝင္ေနတဲ့
ေခတ္သစ္တေစၦေတြပါပဲ
အဆီအေငၚမတည့္လို႔ အနင္းခံလိုက္ရတဲ့ျမက္ေတြထက္
အလိုမတူဘဲ အနမ္းခံလိုက္ရတဲ့ပန္းေတြကို ငါႏွေျမာမိတယ္
ရင္ထဲမွာတဆစ္ဆစ္နဲ႔ အတြင္းၾကိတ္ေဒါသဟာ
အသံဘယ္ေလာက္က်ယ္က်ယ္ ေတာက္..! ဘယ္ေလာက္ေခါက္ေခါက္
ဘ၀ကိုကတ္ရွာျဖတ္ဖို႔ ေစာင့္စားေနရွာတဲ့ဘားကုတ္ေတြမွာေတာ့
ဒုကၡေတြက တသီတတန္းၾကီး မဟုတ္လား
အိပ္ကပ္ထဲကလက္က်န္ဟာ ညစာလား
စီးထားတဲ့ဖိနပ္ကေရာ ဘယ္ႏွစ္မွတ္တိုင္ေရာက္မလဲ
ေလထဲမွာေျမာက္တက္သြားတဲ့အေတြးဟာ ေလထဲမွာတင္ ဖ်တ္ခနဲ က်ကြဲတယ္
နင္းထားတဲ့ ဇလီဖားတံုးေတြကိုငုံ႔ၾကည့္ေတာ့
အဆီတ၀င္း၀င္းဘီးေတြ မထီမဲ့ျမင္ ျဖတ္ၾကိတ္သြားတဲ့
သဲတရွပ္ရွပ္ဘ၀ေတြဟာ ၾကားဘူတာမွာတင္ အပိုင္းပိုင္း အစစ

                                                                                ရဲရင့္လမင္း