Saturday 8 December 2012
ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္
ဒိုေရမီဖာေတာင္ မသိတဲ့ေကာင္က
အခ်စ္သီခ်င္းကို ေကာရက္(စ္)ပိုဒ္ကမွ
စဆိုခ်င္တယ္တဲ့....
ငါဟာေတာ္ေတာ္ရီ(ရယ္)ရတဲ့ေကာင္ဘဲ။
ေဘးတိုက္လႈပ္ရွားမႈမ်ားတဲ့ေလာကၾကီးထဲ
ဒုကၡမိုးေတြကဘဲ သည္းလြန္းတာလား
ဘဝဘီးေတြကဘဲ ကြာလတီမျပည့္တာလား
ငါ့မွာခဏခဏလမ္းေခ်ာ္ေနရတယ္။
တံလွ်ပ္ကိုလည္း ေရမထင္ခဲ့ပါဘူး
ေရႊသမင္လည္း အလိုက္မမွားခဲ့ပါဘူး
ေလာကဓံေရ မင္းနဲ႔စစ္ခင္းရလြန္းလို႔
ငါ႔မွာ ဒုကၡဝပ္က်င္းထဲက ရုန္းမထြက္ႏုိင္ခဲ့တာ ၾကာပါျပီ။
တိမ္ေတြကေငြ႔ရည္ဖြဲ႔တိုင္း
ရြာတာမဟုတ္ပါဘူး....
ငါ့ရင္ကိုခိုတဲ့ ငါ့ဂစ္တာအိုေလးလည္း
ထိခိုက္ပြန္းရွမႈေတြနဲ႔ သူ႔ရင္ထဲက
အနာတရေတးကို မဖြင့္ဟျဖစ္တာၾကာပါျပီ။
ေမွာင္ဖို႔လည္းခက္ လင္းဖို႔လည္းခက္တဲ့ ေန႔ေတြထဲ
ဒုကၡတရားေရ ....
ငါကပြင့္မယ္လုပ္တိုင္း
မင္းကငါ့ကို ပန္ႏွင့္ျပီေလ...။
ဘဝၾကမ္းရွရွထဲ
ခ်ေရးလိုက္တဲ့သီခ်င္းေတြမွာ...
ငါ့ရဲ႕ေတာမကၽြမ္းမႈေၾကာင့္
သံစဥ္ေတြဟာ သူ႔အလိုလို
ေသေနခဲ့တယ္။
ကဲ....
ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ
သူငယ္ခ်င္းရယ္.......
မင္းကလည္း လက္ေျဖာင့္တပ္သား
ငါကလည္း လက္ေျဖာင့္တပ္သား
ရင္ဝကိုလာမွန္တဲ့ အႏုပညာအတြက္ေတာ့...
ငါတို႔ႏွလံုးသားေတြ....သာသာယာယာ
ထိုးေကၽြးလိုက္ၾကရံုေပါ့။..................။
ရဲရင့္လမင္း
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment