Saturday 8 December 2012
အဲဒီအခန္းထဲ ဒုကၡေတြဟာ တဖြဲဖြဲ
ေသာကနဲ႔ စပ္ခ်ဳပ္ထားတဲ့ တိမ္ေတြ
အေနာက္ဘက္ေကာင္းကင္မွာ ကိုယ္ထင္ျပေနၾကျပီ
ဒဏ္ရာေတြတိမ္ေတာက္ျပီးရင္
ဒီေန႔လည္း ျမံဳေနတဲ့ အနာေတြနဲ႔ ေနဝင္ရဦးမယ္...။
ၾကိဳးေလ်ာ့ခံထားရတဲ့ ဂစ္တာတစ္လက္လို
ေခတ္တစ္ေခတ္ရဲ႕ ေထာင့္တစ္ေထာင့္မွာ
ေဒါင့္မက်ိဳးတဲ့ အိပ္မက္ေတြနဲ႔
ငါဟာ ေခါက္ရိုးက်ိဳးေနခဲ့သူ...။
ညထူထူမွာ အေမွာင္ထူထူ
ဘဝထူထူမွာ ဒုကၡထူထူ
ေမတၱာတရားဟာ ငါ့အတြက္ေတာ့
မဟူရာေရာင္သန္းေနတဲ့ ခပ္အူအူ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပဲ...။
ေၾကကြဲမႈ၊ထိခိုက္နာက်င္မႈ၊အဆီအေငၚမတည့္မႈ၊ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့မႈ
အဲဒီအစုအေဝးေတြကေန ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ ခံစားလို႔မရေတာ့တဲ့အခါ
စိတ္နဲ႔ႏွလံုးသားကို နံရံေတြဆီပစ္ေပါက္ရင္း
ဘဝကို အလ်င္စလို က်ကြဲေနမိတယ္...။
အေရာင္ေတြကုိလည္း မၾကည့္ရဲေတာ့ဘူး
အရိပ္ေတြကိုလည္း မၾကည့္ရဲေတာ့ဘူး
ေဟာဒီ အကုသိုလ္ဆန္ဆန္ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲ
အလင္းေရာင္ငတ္ေနရွာတဲ့ ဒုကၡပန္းတစ္ပြင့္ဟာ
ဘဝကို ဘာသာျပန္ဖို႔ ဘာသာစကားမဲ့ေနခဲ့ျပီ...။
ငါ့ကို အဆိပ္ေတြပဲေပးပါ ျပီးေတာ့
ဘဝကို သစၥာတရားနဲ႔ အလဲအထပ္ျပဳပါ
ဘယ္လမ္းကသြာသြား အေရာက္လြယ္တဲ့ ဒုကၡတရားရဲ႕ ရင္ခြင္မွာ
အႏုပညာဆိုတဲ့စိတ္ကေလးနဲ႔ တိတ္တိတ္ေလး ငါေခါင္းခ်သြားခ်င္လို႔.....။ ။
ရဲရင့္လမင္း
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment