ကြန္

 
မွင္နီေတြရဲေနတဲ့ေက်ာက္စာ
ဘယ္ေခတ္ကိုမ်ားကိုယ္စားျပဳပါသလဲ?
ငါ႔ႏွလံုးသားသမိုင္းမွာေတာ့
ခေနာ္နီခေနာ္နဲ႔ အလြမ္းေတြရဲ႕သကၠရာဇ္
ဒါ..ငါမေကာင္းစားခဲ့တဲ့ အက်ည္းတန္ျခင္း ခုႏွစ္မ်ားစြာေပါ့...

အတိတ္ရဲ႕အထီးက်န္ျခင္းေတြ တစစယဥ္ပါး
ငါ႔အနားနား အဘယ္သို႔ေသာအနာဂတ္ေတြက
ကုစားျခင္းအရွင္သခင္အျဖစ္
ဘယ္အခ်ိန္ေရာက္ရွိလာမွာလဲ..?

ပစၥဳပန္ကိုေရွ႕ခ်..
ထိုင္ထိုင္ျပီးမႈိင္ေနရတဲ့ရက္ေတြလည္း
မ်ားလွျပီခ်စ္သူ

ငါေတြးေငးရာျပတင္းတံခါးမွာ
လမိုက္ညေတြတစ္ညျပီးတစ္ည
အလင္းမဲ့ေန႔ေတြတစ္ေန႔ျပီးတစ္ေန႔
တျမည့္ျမည့္..ေဝး၍ေဝး၍သာ

ဒီေတာ့ခ်စ္သူ
နင္တက္လွမ္းမယ္ဆိုတဲ့ အျမင့္ဆံုးေတာင္ထိပ္မွာ
ပန္းေတြကိုေရႊမႈန္ၾကဲရင္းစိုက္ပ်ိဳးႏုိင္ေစ
ေရာက္ေလရာဘယ္အရပ္မ်ိဳးမွာမဆို
နင္အိပ္မက္ဆိုးေတြကင္းပါေစလို႔
ငါလႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါရဲ႕

အတိတ္သစ္ပင္မွာခ်ိပ္ခဲ့တဲ့
နင္နဲ႔ငါ့ရဲ႕အရိပ္ေတြအတြက္
မာယာခပ္မ်ားမ်ားကံၾကမၼာကို အခုေတာ့
ငါ..အခန္းေအာင္းရင္းဆက္လက္ေမာင္းႏွင္ခဲ့ပါျပီ

အဲ့ဒီမွာ...
အဆိပ္တိမ္စိုင္ေတြအံု႔မိုး
ခပ္ပါးပါးေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြေဝဝါး
ခ်ိဳ႕တဲ့ေသာရင္ခုန္သံမ်ား၏သိမ္ငယ္ျခင္း
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ခ်စ္သူ.....

လြန္ေလျပီးေသာအိပ္မက္တစ္ဆင္စာကိုေတာ့...
ေနာက္ဆံုးအသက္ေငြ႕ေငြ႕တိုင္သည္အထိ
ငါ..လွလွပပဖက္တြယ္ထားဦးမွာပါ..။ ။
                            
                                                 ရဲရင့္လမင္း
                                     (အသက္၂၀တုန္းက ကဗ်ာေလးပါ။)