ႏွစ္ခ်ိဳ႕ပန္းခ်ီ

 

ခ်ဳပ္ရိုးျပည္ေနတဲ့ညဆီ လေရာင္က မသိမသာတိုးေဝွ႔
ေကာင္းကင္ႏွင့္အတူ ဟင္းလင္းပြင့္ထြက္ေနေသာ
ငါ့ရင္အစံု...
အဲဒီလိုညေတြမွာေပါ့
ႏွလံုးသားဟာ ရစ္သမ္မက်စြာ ကခုန္ေနခဲ့တယ္။

ေမွ်ာ္လင့္ခြင့္ဆိုတဲ့ ေမတၱာတရားကင္းဗတ္(စ္)စေပၚ
ဘဝအေမာေဖာက္ေနရွာတဲ့ ေသာကလက္တစ္စံုဟာ
အတၱေတြရဲ႕ အလင္းအေမွာင္
ဒုကၡေတြရဲ႕ အထူအပါး
တစ္ခုခုကိုေစစားဖို႔.....
စုတ္ခ်က္ေတြဟာ ဦးတည္ရာမဲ့ေနခဲ့တယ္။

မ်ိဳသိပ္ျခင္း ဒါမွမဟုတ္ ဖြင့္ဟေပါက္ကြဲျခင္း
အဲဒီႏွစ္ခုထဲက တစ္ခုခုကို အႏုပညာအတြက္ေရြးပါဆိုရင္
ငါ့ေနာက္ေက်ာက လူမသိသူမသိဒဏ္ရာေတြဟာ
ေကာ္နဲ႔ကပ္ထားတာမဟုတ္ဘူး ဆိုတဲ့အေၾကာင္း...
ေဟာဒီ...ေလာကၾကီးသိေအာင္ေတာ့ ခပ္တိုးတိုးေလး ေျပာျပခ်င္တယ္။

တကယ္ေတာ့ ငါဟာ...
စုန္းကိုက္ခံရတဲ့ရာသီမွာမွ စုန္းျပဴးတစ္ေကာင္လို
နကၡတ္အလြဲေတြနဲ႔ ေမြးဖြားလာခဲ့သူပါ
ျပီးေတာ့...
ဘဝရဲ႕မျငိမ္ေသးတဲ့ ေဆးသားေတြေပၚမွာ
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သေရာ္တဲ့ေရးဟန္ေတြနဲ႔ ႏွစ္ခ်ိဳ႕ေနခဲ့ရသူေပါ့။

မေန႔တုန္းက
'ခ်စ္ျခင္းတရား' ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္နဲ႔
ဆြဲလိုက္တဲ့ ပန္းခ်ီကားမွာ
စြယ္ေတာ္ရြက္ကလး တစ္ရြက္ရယ္သာ.....
အဲဒီပန္းခ်ီကား
ဒီေန႔ျပန္ၾကည့္ေတာ့
အဲဒီ စြယ္ေတာ္ရြက္ကေလးဟာ သူ႔အလိုလို မ်က္ရည္ေတြဝိုင္းေနခဲ့တယ္...။

ငါ့မွာေတာ့...
ေဆာက္တည္ရာမဲ့စြာ
အေရာင္မဲ့စြာ အထားအသိုမဲ့စြာ
ျပီးေတာ့...
မင္သက္ျခင္းမွာ အရာရာဟာ ဆြံ႔ အ လို႔...။ ။

                                                                   ရဲရင့္လမင္း