Saturday, 26 November 2016
# ဒီၿမိဳ႕မွာ ခင္ဗ်ားက ဘာနတ္လဲ
ဒါလီရဲ႕ အရည္ေပ်ာ္ေနတဲ့နာရီေတြၿပီးရင္ ဒုတိယငါအလိုခ်င္ဆံုးက အရည္ေပ်ာ္ေနတဲ့
ကဗ်ာေတြပဲ။အ့ဲဒီကဗ်ာေတြကိုထည့္ဖို႔ ခြက္ေကာင္းေကာင္းတစ္လံုးလည္း လိုမယ္။
တစ္စံုတစ္ေယာက္က ငါ့ကို မင္းကဗ်ာမေရးနဲ႔ေတာ့လို႔ေျပာလာရင္ ငါရယ္မိမွာပဲ။
ၿမိဳ႕က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲက လမ္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ မိဘေမတၱာထမင္းဆိုင္ေလးရိွပါတယ္။
စားၾကေသာက္ၾကရင္း လမ္းေပၚမွာ အိမ္ဖြဲ႔ေနတဲ့ မိသားစုေတြ။
ဖြာလက္စ စီးကရက္ကို မီးသတ္ၿပီး ပလက္ေဖာင္းေပၚလႊင့္ပစ္လိုက္တယ္။
ေႏြဟာ ႐ွဲခနဲ ငါ့ေျခေထာက္ကို တစ္ခါသံုးပစၥည္းေတြနဲ႔ ဝင္ေဝွ႔တယ္။
လမ္းေဘးဓာတ္တိုင္ေတြ အရင္လိုပဲ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္လို႔
ေကာင္းတုန္း၊မင္းလွ ခံတပ္အပါအဝင္ အားလံုးဟာ အေမွာင္မစင္ေသး။
ညညဆို တေစၦ တစ္ေကာင္လို ကတၱရာနံရံမွာ တြယ္ကပ္ေနမိ။
မ်က္ကြင္းေတြလိုပဲ ဟိုက္ဝင္ေနတဲ့ အစာအိမ္၊
လူအုပ္ႀကီးထဲ ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ ႏွစ္ေထာင္တန္ေတြ။
အ႐ွင္လတ္လတ္ ေသေန႔ေစ့ေပးေနရတဲ့ အေဝးေျပးလမ္းမႀကီး။
အသက္ေရာ အ႐ွက္ပါ နည္းပညာကုန္အကူးခံလိုက္ရပါၿပီ။
ေလာကီထုပၸတ္လူတို႔ဇာတ္မွာ ပညာတတ္ေတြ အမွားႀကီးႀကီးမမွားၾကဖို႔လည္း ဆုေတာင္းပါတယ္။
အာရံုတိမ္းၫႊတ္ရာမွာ မိုးအတုေတြရြာခ်ခဲ့သလို ငါတို႔ဟာ လမ္းေပၚမွာ ရႊဲရႊဲစိုလို႔။
ေနေလာင္ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ ငါေရးတဲ့ကဗ်ာဟာ အေရျပားစစ္စစ္ေပၚမွာ အညိဳအမဲေတြ စြဲသထက္စြဲ။
ငါ့အေရျပားဟာ ငါ့က်ည္ကာပဲ။
လမ္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲက စက္ႏိႈးသံနဲ႔အတူ (heat)တက္ေနတဲ့ ရယ္သံက်ဥ္းက်ဥ္းေလးေတြ။
ရဲရင့္လမင္း
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment